De nieuwe inval van het Israëlische leger in Gaza is niet alleen meer een kwestie van een nieuw bloedbad in de strook, tussen twee onvergelijkbare partijen—Israël, met naar schatting het vierde leger ter wereld, in de rug gedekt door een nucleair arsenaal van tussen de 60 en 200 bommen, en de militie van Hamas, opgesloten in een nauwe, overbevolkte strook land waarvan ook de achterdeur naar Egypte door de herstelde dictatuur weer hermetisch is gesloten. De raketbeschietingen vanuit de Gazastrook reiken verder dan ooit, maar de onnauwkeurige projectielen hebben nog steeds nauwelijks of geen schade aangericht; de foto’s van een brandende benzinepomp zijn tot nu toe het meest spectaculaire dat hiervan in beeld is gekomen.
Niettemin heeft het Amerikaanse Congres onmiddellijk de post voor het peperdure Israëlische raketafweersysteem IJzeren Koepel verdubbeld, want Israël bestaat alleen maar dankzij niet-aflatende subsidies uit de VS, zowel officieel als door individuele donaties van de kant van sympathisanten. O.a. van geëmigreerde Israëli’s, die liever in Californië wonen en hun schuldgevoelens afkopen door geld over te maken.
De aanval op Gaza markeert volgens Ramy Barzoud in Asia Times Online ook het einde van het Palestijnse verzet in zijn huidige vorm.
‘President’ Mahmoud Abbas was direct beschikbaar om ieder protest tegen het oppakken van honderden Palestijnen op de Westoever na de moord op de drie jonge Yeshiva-seminaristen de kop in te drukken. De man die bij elke onderhandelingsronde van het ‘vredesproces’ bij de zoveelste mislukking achteraf bleek alles te hebben ingeleverd—in zekere zin gelukkig voor de Palestijnen dat Israël helemaal geen vrede wil—heeft desalniettemin, door het eenheidsfront met Hamas aan te gaan, zijn eigen politieke doodvonnis getekend.
Want volgens Barzoud is dat voor de regering-Netanyahu de belangrijkste drijfveer voor de aanval op Gaza: het ongedaan maken van de Hamas-Fatah-bondgenootschap. Abbas speelt daarin mee, maar noch hij, noch het Israëlische regime zal de langzaam maar zeker groeiende Palestijnse opstand in toom kunnen houden.
Het meest beangstigende is daarbij de genocidale stemming onder grote delen van het Israëlische publiek, in de politiek vertegenwoordigd door minister van buitenlandse zaken Lieberman, Naftali Bennett (economie), en de onderminister van defensie Danon, die overigens door Netanyahu ontslagen werd nadat hij de premier had bespot dat deze niet onmiddellijk Gaza was binnengetrokken.
In een artikel in The Independent verklaart columniste Mira Bar Hillel dat ze op het punt staat haar Israëlisch paspoort te verbranden, zozeer is ze geschokt door de uitspraken van Ayelet Shaked, parlementslid van de Joods Tehuis-partij in het parlement.
‘Achter iedere terrorist staan tientallen mannen en vrouwen zonder wie hij zich niet met terrorisme zou kunnen bezighouden’, aldus Shaked. ‘Ze zijn allemaal vijandelijke strijders, en hun bloed zal op hun hoofden neerkomen. Dit geldt ook voor de moeders van de martelaren die hen naar de hel sturen met bloemen en kussen. Zij moeten hun zonen volgen, niets zou rechtvaardiger zijn. Ze moeten weg, net als de huizen waarin ze het slangengebroed hebben grootgebracht. Anders zullen er nog meer kleine slangen bij komen.’
Mira Hillel vergelijkt dit soort uitlatingen met de Nazis die in 1939 Polen binnenvielen en haar familie in Krakau op een enkeling na zouden uitmoorden. Ze heeft niets op met Hamas, maar dat hoeft ook niet want die groep heeft geen schijn van kans tegen de Israëlische oorlogsmachine. ‘Ik weet wat het is om hulpeloze slachtoffers te zijn’, besluit ze haar stuk, ‘slachtoffers die leven en sterven onder de laarzen van racistische onderdrukkers, en ik weet dat de Israëli’s van vandaag niet langer de slachtoffers maar de daders in de huidige crisis zijn’.
Dit zal altijd een heikel punt blijven, want is er één vergelijkbaar voorbeeld van een etnische groep die zó geleden heeft onder een genocidaal regime, om vervolgens zelf dit pad op te gaan?
Kees van der Pijl
Geen opmerkingen:
Een reactie posten